Ik ben bij Sasha voor een sessie. Naar aanleiding van wat ze vertelt, vraag ik wat ze voelt. Een beetje lacherig zegt ze; Maar ik voel helemaal niks… ik weet het niet… Ik zoek in m’n hoofd naar emoties of zo, kan dat? Dat is een treffende omschrijving van wat er soms intern gebeurt.
Wat gaandeweg het gesprek duidelijk wordt, is dat ze bijvoorbeeld de pijn in haar schouder niet onder de noemer gevoel schaart.
Als Sasha echter ook haar lichamelijke sensaties meetelt, somt ze een heel lijstje op: stijfheid in gewrichten, een vastzittende schouder, spierpijn in haar benen en: Ik voel ook een soort gat hier, bij m’n hart.’
Pijn
Door zich zo te concentreren op haar lichaam, tekenen de gevoelens van Sasha zich langzamerhand af en blijkt ze eigenlijk heel veel te voelen.
Als ik haar vraag naar de lichamelijke sensaties van dit moment, schiet ze vol: Nu weet ik het weer… dit is zó niet fijn! Alles doet pijn. Ik voel me altijd direct belabberd als ik ga voelen!
Haar tranen zijn functioneel; het verdriet wil even door haar heen kunnen stromen, een kwestie van een paar seconden.
Door het niet te willen of durven voelen, zet deze energie zich vast. Dit kost niet alleen een hoop energie, het veroorzaakt ook allerhande klachten in het lichaam.
Angst voor wat er komt
Sasha vertelt dat ze niet durft te voelen uit angst voor wat er loskomt: Straks breken de sluisdeuren open en ik weet niet wat er dan gebeurt…
Dat is een herkenbare angst voor veel mensen. Ik hoor dit regelmatig in mijn praktijk.
Ik vraag haar hoe het voelt, als ze zoiets zegt. Weer wellen er tranen op in haar ogen: Ik word er zo verdrietig van… alsof ik een grote wond heb hier. Ze legt haar hand op haar hart.
Eén seconde…
Ik leg uit dat haar tranen haar weer in balans zullen brengen: Probeer het maar eens… al is het maar één seconde… Laat het even door je heen gaan en kijk wat er gebeurt. De reden waaróm je verdrietig bent, is nu even niet belangrijk.
Sasha haalt diep adem en sluit haar ogen. Doordat ze zich louter op de lichamelijke sensaties richt, blijkt inderdaad dat het verdriet snel voorbij trekt en oplost.
Als ik haar vraag wat er gebeurt, vertelt ze dat ze een golf door zich heen voelt stromen, die snel weer wegtrekt.
Balanshersteller
Ik voel me een stuk lichter nu. Maar wat moet ik nou met die beerput, want er zit nog van alles, vraagt ze.
Ik vertel dat tranen onze balansherstellers zijn. Tranen verschijnen als feedback op een gedachte, om ons weer in balans te brengen. Deze lichamelijke sensatie, het stromen, ís het proces.
Ga je echter steeds opnieuw met je aandacht naar toen en straks, dan raak je steeds opnieuw uit balans en komt het verdriet steeds opnieuw terug om je te herstellen.
De gedachte brengt je uit balans, het verdriet herstelt je.
Waar gedachten ons uit balans halen,
brengt Verdriet ons weer terug
Rugzak
Ons lichaam is altijd in het hier en nu en brengt ons terug in de realiteit. Dat is waar het eigenlijk altijd wel oké is. Hier, nu, op dit moment.
Sasha zwaait me monter uit: Het voelt alsof ik een zware rugzak heb afgedaan, dank je!
We spreken af dat ze contact opneemt, als ze voelt dat ze een geheugensteuntje nodig heeft.
Stromen
Na twee weken ontvang ik een mail:
“Wat ik eruit gehaald heb is dat verdriet er gewoon mag zijn als stromend onderdeel van het leven. En dat het handiger is om het verdriet niet aan alle kanten te besnuffelen, maar het gewoon te voelen en er even aan toe te geven.”
Herken je dat? Dat een emotie oplost, als ie even door je heen mag stromen?
Wil je ervaren hoe dat werkt in je eigen veilige omgeving? De EmotieGids werkt voornamelijk online. Deze veiligheid geeft je direct een voorsprong in de sessie.
Weet je welkom.
De ervaringen van de mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies. De namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval. Wil je ervaren wat een EmotieCoachsessie voor je kan doen? Stuur me een mailtje of maak een afspraak op 06 21211086.
