Daar sta ik, in de leegte… op 10 minuten rijden van Coober Pedy in Australië.
Ik zocht een woord voor 2020, iets dat paste bij die leegte.
Een rustig 2020 kwam op.
Want kijk, dit is wat ik zie.
(Klik op het beeld)
Zo leeg dus.
Ongerepte natuur, 360 graden rondom. Nergens een hek, vuilnisbak of windmolen.
Geen enkel bewijs van menselijk kunnen of falen, alleen de vrachtwagen waar we mee kwamen.
Het bestaat nog.
Weldadig.
Heilige grond
Rond de 8e seconde in het filmpje zie je de grond donkerder kleuren. Daar schitteren flintertjes opaal tussen het bijna zwarte zand.
Tot voor kort mocht je daar rondlopen. Leuk, kon je een flintertje opaal zoeken voor thuis.
Dat mag nu niet meer want dit is heilige grond volgens de first people. En zo langzamerhand groeit hier het besef dat deze eeuwenoude inheemse cultuur gerespecteerd moet worden.
Begrip
Normaal gesproken groeit wederzijds respect door informatie uitwisseling, zodat men elkaar gaat begrijpen.
In dit geval ligt dat iets gecompliceerder; Aboriginals (een verzamelnaam voor verschillende groepen inheemse volken) mogen dit soort informatie alleen doorgeven aan mensen die geïnitieerd zijn.
Je moet een bepaald niveau hebben qua kennis over het landschap, de voorouders en de eeuwenoude verhalen en tradities. Dit initiatieproces begint al in de kindertijd en er wordt jaren en jaren voor getraind.
Dat haal je dus niet even in, door een uurtje met elkaar om de tafel te gaan zitten. Met andere woorden; wij zijn er niet klaar voor om deze informatie te kunnen behappen. In onze wereld zou het zoiets zijn als een kind op de stoel van de paus neerzetten.
Een ander voorbeeld is, dat tot twee maanden geleden de heilige berg Uluru beklommen mocht worden. Ook dat mag nu niet meer.
Ik stel me zo voor dat dit gevoeld moet hebben alsof iemand op het graf van je moeder gaat staan fotograferen. Even kijken hoe het uitzicht daar is.
Nieuwe regels
Ik heb hier in mijn dagelijkse leven natuurlijk niets mee van doen, maar toch verheugen deze nieuwe regels me. Het is een signaal dat we meer respect krijgen voor de verschillen tussen onszelf en de ander.
Of misschien herkennen we onszelf eindelijk in de ander? We hebben tenslotte allemaal ideeën over wat goed voelt.
Al snap je er misschien geen hout van, waarom je hier wel en daar juist niet mag lopen, het feit dat we dat van elkaar kunnen accepteren en respecteren, geeft me hoop en vreugde!
Mijn conclusie: Het gaat steeds beter met de wereld. Voor mij is het een teken dat we ons als soort steeds meer ontwikkelen.
Nieuw jaar
Ik was eigenlijk van plan te vertellen hoe ik deze laatste dag van het jaar ging doorbrengen. Namelijk door extra goed te letten op mijn hartsverlangens.
Niet vanuit het hoofd, niet voor de rest van mijn leven, maar gewoon nu, de komende minuten.
Niks van terechtgekomen, want ik zit hier ondertussen al veel te lang achter de computer. Ik heb trek en ik ben moe. Het is verdorie vakantie!
Voornemen
Allez, ik ga toegeven aan mijn lichamelijke behoeften van trek en moe, en dat wens ik jou ook toe, dat je het jezelf toestaat om rust te nemen als dat zo voelt.
Dat zijn geen beslissingen voor een hele dag, of de rest van je leven. Gewoon, de komende vijf minuten, dat is al lang genoeg.
Heel even die rust.
Tot het gaat kriebelen en er een nieuwe impuls opkomt. Om bijvoorbeeld een fles bubbels open te trekken 😉
Toegeven aan de impulsen van je hart geeft rust.
Blijf in het nu.
En áls je goede voornemens maakt voor het nieuwe jaar, laat dan het verleden en de toekomst even voor wat het is en kies ervoor om je aandacht wat vaker op het huidige moment te richten.
Het nu…
Meer hebben we niet, toch?
