Auw!
Je hart bonkt in je lijf, trillende knieën en er zit bloed aan je handen… je bent gevallen.
Tranen prikken in je ogen en hijgend als een oud pakpaard krabbel je snel overeind.
Herken je dit?
Of het nou gisteren gebeurde, of 30 jaar geleden, je doet het liefst alsof er niets gebeurd is.
Je staat snel op, checkt of je broek heel is, en kijkt schichtig om je heen of iemand het gezien heeft.
Thuis bibber je nog wat na. Was het een losliggende stoeptegel? Een bananenschil? De kans is groot dat je je afvraagt:
Wat??
Hoe??
Waarom??
Maar dat heeft bar weinig te maken met de tsunami van sensaties die door je lijf heen raast op zo’n moment. We kunnen die vragen vaak ook helemaal niet beantwoorden: Ik weet niet hoe ’t gebeurde, ineens lag ik op de grond.
Emotiegroep Angst
Dit is emotiegroep Angst in actie.
De emoties onderaan de ladder van angst maken dat we letterlijk niet meer kunnen nadenken. Eenmaal thuis merk je de schade pas op; pijnlijke knieën, kapotte broek en die elleboog… Auw!
Hoe kan het dat we die pijn niet eerder voelden?!
Emotiegroep Schuld/Schaamte
Als emotiegroep Angst actief wordt vlieg je ‘eruit’. Het zenuwstelsel schakelt over naar de overlevingsstand, vechten, vluchten of bevriezen en daarmee verlies je de leiding over jezelf: Het zenuwstelsel handelt autonoom om je te redden uit de gevaarlijke situatie.
Als je weer tot rust komt, zoek je naar houvast. Dit doe je door de ervaring mentaal te reconstrueren.
Nagaan hoe het zo gekomen is voelt veilig, omdat we als kind ook bevraagd werden als er iets ingrijpends gebeurde. Als je was gevallen, of je mocht niet meer meespelen op het schoolplein, dan werd je aangesproken op je brein door vragen als …
Wat gebeurde er?
Hoe kwam dat?
Wanneer?
Waarom?
Emotiegroep Schuld/Schaamte, de groep van oordelen en schuldwijzen.
Door die vragen verleg je je aandacht van het lichaam met de pijnlijke sensaties, naar het zoeken van antwoorden in het brein. Nu we volwassen zijn herhalen we dat proces, omdat dat is wat we kennen.
Terwijl de pijn door je lichaam raast, schiet je naar het ‘veilige’ brein om de situatie te analyseren en te controleren. Daarmee leid je de aandacht af van de pijn. Je zou het onderdrukken kunnen noemen.
Trauma
Wat gebeurt er dan eigenlijk intern?
E-motie komt van het latijnse emovere: de e is van ‘uit’ en movere betekent beweging.
Door je aandacht van pijn naar ratio te verleggen, verdicht de energie van die pijn of emotie zich en komt ie ‘vast’ te zitten in je lijf. (1 Energie is volgens de natuurwetten altijd in beweging, dus vastzitten is niet het juiste woord. De energie verdicht zich en beweegt nauwelijks waardoor deze lijkt vast te zitten.)
Daardoor kan de energie niet doorstromen, en ook niet afvloeien.
En dat veroorzaakt pijn. Het deed dus al pijn, maar het onderdrukken geeft meer pijn.
Onze innerlijke natuur is altijd gericht op het herstellen van de balans, maar dat lukt niet als het niet kan stromen. Et voila, dat is de oorzaak van trauma, wat eigenlijk niets anders is dan emoties die niet kunnen doorstromen op het moment dat er iets ingrijpends met je gebeurde.
Patronen
Wat we in een emotiecoach-sessie doen, is die triggers of patronen opsnorren, zodat de energie of de emotie door kan stromen waar ie voorheen stagneerde.
Het lichaam voert die emotie af en de energie kan weer vrij door je heen stromen.
Klinkt simpel, niet?
Dat is het ook.
‘Oude’ pijn wordt steeds opnieuw geactiveerd door triggers in het nu. Je hoeft dus niet terug te gaan naar oude trauma-momenten om de pijn te kunnen afvoeren.
Als je dit beschermingspatroon doorbreekt, kan het weer vrij doorstromen en zul je -op deze trigger- niet steeds dezelfde lading ervaren.
Effect
Dat klinkt gemakkelijk, maar onderschat het niet. Voor een kort moment kan dat heel erg spannend zijn.
Maar als die pijn of emotie eindelijk zijn weg mag vervolgen, dan geeft dat letterlijk een geweldig gevoel van bevrijding, lichtheid, ruimte en ontspanning. En het is secondenwerk!
Zelluf doen!
Hoe kom je nou bij zo’n trigger, zodat ie weer kan doorstromen en afvloeien?
Komt ie:
Als je iets over jezelf vertelt, valt het je dan wel eens op dat je halverwege je verhaal niet meer vanuit het ik praat, maar overstapt op het algemenere je? Terwijl je het nog steeds over jezelf hebt?
Precies dat, die omschakeling van ‘ik’ naar ‘je’ is het moment waarop het kennelijk spannend voor je wordt. Een emotie wordt geactiveerd en de gestagneerde energie ervan komt een beetje in beweging.
Dat is top! Dat betekent dat je opnieuw de kans krijgt om de emotie af te laten vloeien. Maar als je op dat moment overschakelt van ‘ik’ naar ‘je’, dan onderdruk je de emotie.
Zo hou je de energie en dus de emotie vast. En dat veroorzaakt pijn.
Energie
Herken je dat?
En? Hoe werkt dat voor je?
Als je het gevoel hebt dat je al een tijdje stilstaat in je ontwikkeling, of als je je verveelt 😉 onderzoek dan eens wat er gebeurt op zo’n moment.
Wat gebeurt er van binnen als je op dat moment toch het woordje ‘ik’ zou gebruiken…?
Persoonlijk
Ik zal een tipje van de sluier oplichten: Ineens wordt je verhaal persoonlijk. Je voelt de emotie die bij dat moment hoort. Je wordt geraakt door je eigen verhaal, en de toehoorder ook.
Dat is het moment om je verhaal even te laten voor wat het is en, als het past binnen de situatie, je aandacht bij die energie te houden. Voelen. Je hoeft er verder niets mee, alleen waarnemen wat er gebeurt.
Knijpt het bij je borst?
Voel je de spanning in je schouders?
Wellen er misschien tranen op?
Ja, je voelt je pijn. Maar ik garandeer je, dat dat hooguit een paar seconden duurt als je je aandacht bij die lichamelijke sensaties houdt: Tranen… ik voel m’n ogen nat worden... druppel aan m’n neus.
Als je je niet laat meeslepen door je gedachten, zal de emotie afvloeien.
Lief zijn
Je zult merken dat dat laatste nog niet zo makkelijk is.
De neiging om met je aandacht naar je hoofd te schieten, is enorm sterk. En daarbij, je aandacht bij je emoties houden is ook spannend, want je doet iets wat je uit je comfortzone haalt... Big time!
Wees daarom lief voor jezelf.
Het is al een grote stap voorwaarts als je opmerkt dat je de woordjes ik en jij omwisselt. Het gaat om het bewust worden van dit soort processen.
Hoe zei Neil Armstrong het ook alweer?
A small step for a man, but a giant leap for mankind;
Een kleine stap voor de mens, maar een gigantische stap voor de mensheid.
Trauma overwinnen
Elke emotie die zijn weg mag vervolgen en af kan vloeien, betekent dat je een trauma-moment hebt overwonnen.
Dat is wat onze generatie te doen heeft. Zodat we de weg vrij en schoon achterlaten voor onze kinderen.
EmotieGids, je slaat weer door, vrouw!
Ja, ik sla misschien door… maar toch, ik geloof erin dat elk triggermoment een nieuwe kans is voor innerlijke reiniging. Elke dag krijgen we kansen om hiermee te oefenen. Dat houdt ons jong en fruitig, én we helpen er de generaties na ons mee. Win-win!
Wil je dit een keer samen ervaren?
Maak dan een afspraak via de online agenda. Of stuur me een mailtje met je vraag.
Weet je welkom!
