… dan blijft er een meesterwerk over!
Herken je dit? →
Je loopt richting supermarkt en vangt een blik op.
Je denkt iets: Wat een chagrijn, of: Ik loop zeker in de weg, of: Hij is vast heel ongelukkig…
Kortom, je ziet een blik en slaat erop aan.
Vaak krijg je daar ook nog allerlei associaties bij en voor je het weet zie je niets meer van je omgeving. Muurvast gevangen in je gedachten. Eenmaal thuis ben je de helft van je boodschappen vergeten en na het eten val je doodmoe op de bank in slaap.
Mentale mist
Je hebt daarbij geen moment aan de tandarts gedacht die jou als kind mishandelde, maar … destijds werd wél dit hersenpaadje aangelegd waardoor je vandaag in een mentale mist ‘verdween’.
Dit noemen we de fight~flight~freeze modus; het zenuwstelsel merkt gevaar op en zet een reeks processen in gang.
Wat gebeurt er als je in fight~flight~freeze modus schiet?
Dat proces verloopt in versimpelde versie als volgt:
Als kind stapte je bij de tandarts naar binnen. Een man in een witte jas staat met zijn rug naar je toe en kijkt je niet aan. Het ruikt er vies, naar ziekenhuis.
Je hebt geen idee wat er gebeuren moet. Je staat daar maar, tot de man zich met een strenge blik omdraait, en zegt: Wat sta je daar nou? Ga zitten!
Gevaar!
De vieze geur, de harde stem, de strenge blik en aansluitend de pijn die je ervaart bij de behandeling veroorzaken een alarmbel in je hoofd: Gevaar!
Het zenuwstelsel neemt je over en handelt autonoom, zodat je
• gaat schreeuwen → je vecht
• of je rent letterlijk de behandelkamer uit → je vlucht
• of je ondergaat de behandeling totaal verstijfd → je bevriest
Trigger
Zo gauw je later in je leven één of meerdere van diezelfde zintuigelijke prikkels tegenkomt, gaat die alarmbel wederom af en schiet je datzelfde paadje in: het zenuwstelsel maakt je klaar om te vechten, vluchten of bevriezen.
Nu je volwassen bent betekent dit, dat je over straat loopt alsof er niets aan de hand is. Maar als je een strenge blik ziet, en je loopt toevallig net langs een apotheek waardoor je een vleugje ziekenhuisgeur opvangt, dan wordt je getriggerd.
Het gevolg?
Als gevolg adem je oppervlakkig, je schouders gaan omhoog, je hart klopt sneller, het middenrif ligt vrijwel stil, je interne (verterings)processen liggen stil, bloed stroomt direct naar alle grote spieren, je buik spant zich aan, je moet plotseling naar het toilet, en je kunt zelfs misselijk worden.
In 1 woord: stress.
Afhankelijk van de mate waarin je getriggerd wordt, ervaar je bovenstaande symptomen nauwelijks, tot zó sterk dat je moet rennen voor het toilet.
Deze lichamelijke stress wordt weer opgepikt door het brein. Dat gaat als een dolle op zoek naar wat die stress heeft opgeroepen, zodat je weet wie de vijand is, en hoe je je moet positioneren.
Stressoren
In dit voorbeeld zijn de stressoren de boze blik van de man die je tegemoet kwam tezamen met de geur uit de apotheek. In een miljoenste van een seconde kom je uit bij één van deze drie scenario’s:
- Je snauwt de man (in gedachten) toe: Man, kijk niet zo chagrijnig! ➞ vechten
- Je ‘herinnert’ je ineens een ander boodschapje en duikt de eerste de beste winkel in ➞ vluchten
- Je loopt verstijfd door tot je ‘het gevaar’ voorbij bent. Je komt thuis maar vergeet de helft van je boodschappen, en je hebt zo’n …, tja, zo’n mist in je hoofd, die blijft hangen ➞ bevriezing
Maar waarom je nou zo boos wordt? Totaal niet duidelijk. Hoe je in die winkel belandde en wat je daar ging doen? Geen idee. Waarom je jezelf nou ineens doodmoe de dag doorsleept? Wist je het maar…
Automatische patronen
Dit het hele proces gaat buiten je bewuste denken om en werkt volledig autonoom.
Hoe vaak zijn we onszelf kwijt?
Hoe vaak snauwen we een ander af, terwijl we geen idee hebben waarom?
Hoe vaak belanden we in situaties waarvan we denken: hoe ben ik hier in hemelsnaam in terecht gekomen..?!
Dit zijn de automatische patronen die we als kind in ons brein hebben aangelegd. En nu lopen we ertegenaan dat we niet kunnen reageren zoals we zouden willen.
Denken is slechts gereedschap
We worden geleid door stress en zogenaamd gevaar, omdat we ons denken niet onder controle hebben. We gebruiken het niet waar het voor is; een gereedschap dat goed is in …
~ een idee vormgeven ➞ ik ga pasta maken, wat heb ik nodig?
~ goed kan onderscheiden ➞ welke pasta is het lekkerst?
~ goed kan analyseren ➞ is dit het lekkerste pastarecept?
Maar vraag het denken niet om te bepalen wat wel of niet deugt… laat het geen emotioneel probleem oplossen (!) en geef je brein vooral niet de leiding over je ziel en je levenspad.
Daar is het denken allemaal niet op gebouwd.
Hoe komen we uit deze gevangenis van oude patronen?
De uitweg is, train je brein!
Laat je mind niet bepalen hoe je dag eruitziet en pak de leiding terug. Leef van binnen naar buiten.
Laat je niet regeren door prikkels van buitenaf, maar bepaal zélf wat voor jou belangrijk is, van binnenuit. Kortom, stuur je brein aan vanuit je hart, dat is de uitweg.
Angstscenario’s
Zelf vind ik het fijn om het voelen te gebruiken om het denken in te perken. Want het denken ziet overal gevaar en denkt vooral in ja-maar’s en wat-als. Dat zijn angstscenario’s. Die drukken we niet zomaar weg, maar we kunnen wel leren om onze gedachten te sturen.
Ik doe dat door mijn hoofd de opdracht te geven om zo vaak mogelijk het lichaam te observeren. Daarmee sla ik twee vliegen in 1 klap;
- mijn gedachten bepalen niet zelf waar de focus naartoe gaat, zodat ik mijn brein train, en …
- mijn gedachten krijgen geen kans meer om zomaar wat in de rondte te drijven, want het brein heeft nu een opdracht.
Focus verleggen
Niet altijd makkelijk, maar het leven wordt een stuk interessanter en vooral: het werkt! Je komt uit de mist, je gaat onderscheiden wanneer je gedachten met je aan de haal gaan, en je wordt niet meer meegesleept door je emoties.
Kort gezegd, doorbreek je oude patronen door de focus te verleggen naar het voelen. Emoties doven uit, het denken wordt onderbroken zodat je rust krijgt in je hoofd, je traint je focus en concentratie, en je beschermingsmechanisme krijgt het rustiger 😅
Het klinkt te simpel voor woorden, en dat is het ook. Maar hé… denk niet dat eenvoud makkelijk is:
“Michelangelo was asked by the pope about the secret of his genius, particularly in regards to the statue of David, largely considered to be the greatest sculpting masterpiece of all time. Michelangelo responded by saying, “It’s simple. I just remove everything that is not David.”
Michelangelo werd door de paus gevraagd wat het geheim van zijn genialiteit was, speciaal wat betreft zijn beeld van David, dat wordt beschouwd als het grootste meesterstuk aller tijden in de beeldhouwkunst. Michelangelo antwoordde: Simpel, ik haal gewoon alles weg wat niet David is.
Dat is wat we doen als we ons voelen trainen: Alles valt weg wat niet-jij is. En dat levert een meesterwerk op, het meesterwerk dat jij bent. Simpel toch? 😉
Ontdekken wat je emoties je willen zeggen?
Weet je welkom, ook voor een enkele sessie!
Emoties zijn je gids naar flow, rust en levenslust
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en creëer het leven waarvoor je hier bent.
De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven. De namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval.
