Hoe blijf je in de kracht van het nu – zelfs op de crematie van je oude tantetje?

Ik nam me voor om mezelf niet te verliezen in angstscenario’s en ging proberen om in het moment te blijven.

Maar wat is dat eigenlijk, de befaamde kracht van het nu? En wat is daar zo nuttig aan?

Waarom wijzen hedendaagse leraren ons op de kracht van het nu?

Begrafenis

Ik kwam binnen, mijn partner zei: We gaan morgen naar Parijs.

Mijn oude tante uit Parijs was overleden. Ze was 92 geworden, het was de laatst levende zus van oma. Ik had me verzoend met het feit dat ik niet bij het afscheid kon zijn.

Mijn moeder zei treffend: Dit is de afsluiting van een tijdperk.

Ceremonie uitgesteld

Maar tante was op 13 juli overleden. Op 14 juli, de nationale feestdag van Frankrijk, viert het hele land feest dus ook de begrafenisondernemer. Joie de vivre, zullen we maar zeggen. De ceremonie werd daarom later gepland dan verwacht. Nu kon ik er toch bij zijn, dus ik trok mijn koffer uit de kast en streek de begrafenisjurk. Op naar Parijs.

De volgende ochtend stonden we op Père Lachaise, de begraafplaats van Parijs. Gezien de hoge leeftijd van tantetje, was het nog een aardig clubje van een man of 12.

Bij het gebouwencomplex werden we naar een kleine zaal geleid waar de ceremonie plaatsvond. Muziek uit vervlogen tijden dwarrelde ons tegemoet.

Neef

De eerste toespraak was van een verre neef. Op zijn woorden was niets aan te merken. Hij vertelde uitgebreid over haar leven.

Toch bekroop me een naar gevoel. Zijn grapjes leken aanvankelijk luchtig, maar ik bespeurde nergens een liefdevol woord dus werden ze zuur.

Hij jokte niet. Er was veel aan te merken geweest op mijn tante. Maar voor mij was haar eigenzinnigheid juist iets, wat haar zo volstrekt uniek maakte.

Weinig ruimte

Haar leven was comfortabel ingericht geweest.

Ja, er was weinig ruimte voor anderen. En haar ongezouten uitspraken konden flink schuren.

Ook was altijd wel iemand in de familie die niet deugde. De reden daarvoor was vaak onduidelijk maar grote kans dat het met je tafelmanieren te maken had: Had je bij het diner je mond niet afgeveegd, voor je je glas aan je lippen zette? Gebruikte je per ongeluk je vismes voor het snijden van de melon au jambon cru (¹ Een klassiek frans voorgerecht van reepjes meloen met flinterdun gesneden rauwe ham.)?

Gratie

Eenmaal de pineut, dan was er maar één remedie: het uitzitten, tot je weer in de gratie viel. En als je bij tantes gratie weer mee mocht doen, dan was dat net zo’n groot raadsel als waarom je hem verloor.

Eén ding stond als een paal boven water: leeftijd had er alles mee te maken. Tante had zelf namelijk geen kinderen. Een vleesvork weg? De kinderen. Een brief achter het bureau gevallen? De kinderen. Iedereen onder de 21 jaar, was per definitie schuldig.

Kortom, neef jokte niet.
Ze was een lastige tante.

Lering en vermaak

Maar ondanks dat, viel er in de buurt van tante altijd veel te lachen en te leren.

Garnalen pellen met mes en vork…. Anyone? Moi!
Een rijpe perzik schillen met een fruitbestekje? Check!

Je hebt er niks aan maar mocht het ooit zover komen, dan was ik dankzij tante tout préparé om aan te schuiven bij de koningin.

Sans gêne werden vrienden en vriendinnen naadloos meegenomen in haar middeleeuwse militaire opvoedtechnieken. Als puber een schrikbarend scenario, maar later had het verrassend veel conversatiewaarde 😅

Voorbeeld

Nu ik erover nadenk was tante een Paradijsvogel pur sang, rijp voor het programma Showroom. (² Dit was de voorloper van het programma Paradijsvogels: unieke figuren die opvallen door hun unieke eigen stijl.
Zoals Mevr Berck die in dit filmpje een paar bruikbare tips geeft: (…) Ik ben toen verhuisd, want ik had een vréselijke hekel aan de afwas. In een hotel heb je geen afwas. )

Zoek je herkenning, of denk je dat zo’n mens binnen jouw kaders zou moeten passen, dan doe je ze tekort. En je doet jezelf tekort.

Er is tenslotte geen mooier voorbeeld dan een authentiek levend mens dat buiten de lijntjes kleurt, simpelweg omdat dat zo voelt. Omdat er een innerlijke impuls is, waar je gehoor aan geeft.

Deze Paradijsvogels rekken de standaard op en geven kleur aan ons bestaan.

We zijn hier in de wereld om expressie te geven aan ons unieke zelf. Als we daarvoor open staan kunnen deze mensen een prachtig voorbeeld zijn.

Daarbij geven ze ons het vertrouwen dat de wereld niet vergaat als we anders naar dingen kijken, of ze op een eigen manier aanpakken. Dat vertrouwen is een voorwaarde om te kunnen leren en ontplooien.

Oordelen

Terug naar de toespraak van neef.

Mijn oor scande zijn woorden op zoek naar een persoonlijke noot. Iets waaruit zou blijken dat hij haar leven waardevol had gevonden.

Dat bleef uit.

Het einde van zijn toespraak naderde. Ik draaide steeds rustelozer heen en weer op de houten bank.

Mijn gedachten buitelden over elkaar heen. Ze kwamen steeds op hetzelfde uit: Hij doet haar geen recht. Zo eenzijdig mag ze niet neergezet worden op haar afscheid.

Kracht van het nu

Bij gratie merkte ik op hoe onrustig mijn lichaam was. Ik zeg gratie omdat de emotie me wakker schudde in het moment, zodat ik niet in mijn gedachtestroom gevangen bleef. Merk je dat niet op, dan is daar niets aan te doen, volgende keer beter.

Krampt het hard genoeg van binnen en schudt de emotie je wakker? Geweldig! Want dan heb je een keuze: in de positie van observator stappen en waarnemen wat er in je lichaam gebeurt, of je aandacht bij je gedachtestroom houden. Je zit dan niet meer gevangen in die stroom van gedachten.

Dat is de kracht van het nu in volle glorie.

Observator

In de positie van observator kunnen we beoordelen of de gedachte die we op dat moment hebben, voedend is, of niet.

Dan ben je de emotie niet meer, maar kijken we ernaar. Dat is het moment dat we kunnen voelen en bepalen wat er op dat moment nodig is.

Rusteloosheid

Ik voelde me onrustig en had een sterke drang om iets te doen. (³ De emotie rusteloos hoort bij de emotiegroep Boos.
Je voelt dat je iets moet doen, maar je doet dat niet om de een of andere reden. De onrust zet je aan om toch tot handelen over te gaan. ) Ik wilde het eenzijdig geschetste beeld van tante aanvullen met mijn positieve ervaringen.

Nu was het wachten op een geschikt moment om in te breken in de ceremonie. Spannend, want er was vooraf niet gevraagd of er nog iemand wilde spreken. (⁴ Spanning hoort bij de emotiegroep Angst en vraagt erom, om verantwoordelijkheid te nemen voor je binnenwereld: Verzamel moed om de drempel over te gaan, óf verzamel moed en kies een andere oplossing.
Spanning is het voelen dat die keus eraan zit te komen. (Uit De Emotie Encyclopedie van Vera Helleman. )

Geen emotie

De volgende spreker was de neef zijn vrouw. Zij droeg een gedicht voor uit eigen werk.

Perfect getimede stiltes.

Geen enkele emotie.

Terwijl ze sprak leunde ze met haar elleboog op het katheder, keek schuin omhoog in het grote niets, en speelde ze nonchalant met haar leesbril tussen haar vingers. Ik luisterde naar een vrouw die een professionele voordracht hield voor haar publiek.

Mijn drang om iets te doen werd groter, maar ik kon geen geschikt moment vinden.

Kans

Na afloop van het gedicht werden de aanwezigen door de ceremoniemeester uitgenodigd om rond de kist te komen staan.

We schuifelden in stilte naar voren. Toen iedereen rond de kist stond voelde de stilte doods aan. We keken ongemakkelijk van elkaar weg. Doder kon een mens niet zijn.

Ik voelde dat dit het moment moest zijn, anders was mijn kans verkeken.

Spanning

Ik opende mijn mond om te vragen of ik iets mocht zeggen, maar mijn stem brak.

Direct ontdooide het gezelschap uit hun bevroren toestand: Natúúrlijk mocht ik iets zeggen, graag zelfs! Het leek of iedereen weer kon ademhalen. De ijzige stilte was doorbroken.

Verrast door mijn onverwachtse ontroering, vertelde ik hortend en stotend over tantes lessen van garnaal en perzik met bestek.

Energie

Dit waren natuurlijk geen zaken van betekenis, maar ik wist dat de familie ons tantetje op haar best zou herkennen in deze anekdotes.

Mijn verhaaltjes kregen onbedoeld betekenis, en het bracht iets in gang: De een na de ander vertelde zijn eigen dierbare herinnering en anekdotes. Ineens stroomde er volop warme en liefdevolle energie rondom de kist. Ingehouden tranen vloeiden rijkelijk én er werd gelachen om onze unieke tante uit Parijs. (⁵ Deze emoties komen uit de groep Verdriet en Vreugde. Dit zijn beide regulerende emotiegroepen die ons terug in balans brengen.)

Missie

Missie geslaagd.

Mijn emoties hadden me wakker geschud. De familie was blij met de onverwachtse persoonlijke noot op het afscheid van onze paradijsvogel. Het werd een waardige afsluiting van een tijdperk.

Herken je dat gevoel van onrust? Dat er iets moet van binnenuit? Reageer op die interne signalen. Ze helpen je om wakker te worden in het moment, zodat je kunt kiezen: Wat is er nu nodig?

Emoties wijzen altijd de weg naar evenwicht en balans. Geef je daar gehoor aan, dan gebeurt er ook van alles in de omgeving.

Wil je ervaren hoe het is om je emoties te gebruiken als richtingaanwijzers in je leven?
Maak dan een afspraak via de groene knop.

---

---

Emoties zijn je gids naar flow, rust en levenslust

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en creëer het leven waarvoor je hier bent.

---

De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven. De namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval.