Oh, die zalige foto…
Hoe blijf je in het moment, zoals deze zeehond?
Dit staat hoog op mijn prioriteitenlijstje: om zo ontspannen te kunnen genieten. Water kabbelend op het randje van je lip.
Open voor wat er gebeurt.
Acceptatie van wat er op dat moment is, en ook van wat er nog te gebeuren staat (1 Tedtalk over het belang van emotionele gezondheid van de psycholoog Guy Winch.
).
Vakantie
Morgen vertrek ik naar Hongarije.
Ik ga oefenen met in het nu blijven.
Ik ga proberen om mijn aandacht te houden bij precies dát, wat ik op dat moment ervaar en doe. Of niet doe.
Geen email of internet, geen boeken, geen tv, of ander geneuzel. Dat leidt af.
Contact
Vakantie is hier bij uitstek geschikt voor. Geen afleiding.
Het doel is om alles welkom te heten wat er intern opkomt.
Dat is een dingetje, dat observeren.
Het is natuurlijk razend knap wat goeroes doen, om maanden achtereen in een grot te zitten om hun aandacht te trainen, maar middenin dit gekkenhuis, van de wereld waarin wij leven… Respect! Dat is pas hogeschool.
Oefenen
Steeds je aandacht terugbrengen naar dit moment.
Hoe voelt het in je lichaam?
Hoe reageert je lichaam op de buitenwereld?
Wat komt er voorbij aan emoties en gedachten?
En jeetje, wat vliegt zo’n moment snel voorbij. Daar is alweer een nieuw moment, met nieuwe sensaties.
Observeren
Voortdurend verliezen we onszelf in onze gedachtenstroom.
Kijk eens of dit lukt:
Zo gauw je een gedachte opmerkt, is er ruimte tussen jou en de gedachte. Dan ben je in de positie van observator, van waarnemer.
Dan ben je wakker in het moment.
Breng dan je aandacht naar je lichaam. Wees als een monnik. Richt steeds opnieuw je aandacht terug op je lichaam, zonder oordeel als je weer was afgegleden naar het spel in je hoofd.
Het terugbrengen van je aandacht, dat is de oefening.
Je aandacht richten op je gedachten, kan ook. Zolang je er maar van een afstandje naar kijkt, dondert niet waarnaar. Het ultieme spel: Kijken naar wie er kijkt.
Zwembad
Zo, nu ga ik mijn zwempak inpakken.
Eigenaardig eigenlijk. Ik hou helemaal niet van zwemmen en ik hou niet van zon. En toch moet dat zwempak mee.
Ik peins over waarom ik toch altijd weer dat zwempak meeneem op vakantie. Er verschijnt een beeld van mezelf als kleuter, staand op de rand van het diepe. Mijn lievelings-oom Wessel spoort me aan vanuit het zwembad, zijn armen naar me uitgestrekt: Kom! Spring maar!
Angst
Ik voel me weer als die kleuter.
Ik zie hoe ver weg hij staat. Denken stopt. Mijn lichaam wil springen, maar angst weerhoudt me. Ik hoor de vertrouwde stem van mijn oom, die roept.
Uiteindelijk geef ik me over, ik spring. Oef… de klap op het water… het lawaai, de kou, mijn longen die in elkaar gedrukt worden door de druk, geen lucht… Angst.
En dan de sterke armen en de warme huid van oom Wessel.
Elke sprong opnieuw moet ik de angst bedwingen, maar het verlangen is te groot, dus ik spring.
Alles verandert
Er komen meer herinneringen naar boven drijven, ook minder leuke, allemaal over water. Die zullen er wel mee te maken hebben, dat ik niet van zwemmen hou.
Na elke vakantie leg ik mijn badpak ongebruikt terug in de kast. Maar, met de natuurwet Alles is continu in verandering in mijn hoofd, pak ik toch dit jaar mijn zwempak weer in.
Want ik wil mezelf geen label opplakken dat ik iemand ben, die niet van zwemmen houd.
In het nu
Stel nou, dat ik ineens wél wil zwemmen?
Als ik elk moment als nieuw wil ervaren en elke ervaring welkom is, net als vroeger, dan is het handig om alle wegen open te houden. Zonder weerstand, dus ook die van het zwemmen.
Misschien lig ik straks net als die zeehond, te genieten van het kietelende water op het randje van mijn onderlip.
Wil je ervaren hoe het is om geen energie meer te verliezen aan weerstand?
Maak een afspraak via de groene knop.
Weet je welkom
