Hoe blijf je in het nu?

– zelfs op de crematie van de familie-paradijsvogel?

Hoe blijf je in het nu? En wat is dat eigenlijk, de befaamde kracht van het nu?

Waarom wijzen hedendaagse leraren ons steeds op de kracht van het nu?

Begrafenis

Ik kwam thuis en meestal krijg ik dan hallo en een kus, maar nu was het eerste wat mijn partner zei: We gaan morgen naar Parijs.

Mijn oude tante uit Parijs was overleden. Ze was 92 geworden en de laatst levende zus van oma. Ik had me al verzoend met het feit dat ik niet bij haar afscheid kon zijn.

Mijn moeder zei treffend: Dit is de afsluiting van een tijdperk.

Ceremonie uitgesteld

Maar wat bleek?

Tante was op 13 juli overleden. Op 14 juli, de nationale feestdag van Frankrijk, viert het hele land feest dus ook de begrafenisondernemer. Joie de vivre, zullen we maar zeggen.

De ceremonie werd daarom uitgesteld dus nu kon ik er toch bij zijn. Ik trok mijn koffer uit de kast en streek de begrafenisjurk. Op naar Parijs.

De volgende ochtend stonden we op Père Lachaise, de begraafplaats van Parijs. Gezien de hoge leeftijd van tantetje, was het nog een aardig clubje van een man of 12.

Bij het gebouwencomplex werden we naar een kleine zaal in de catacomben geleid, waar de ceremonie zou plaatsvinden. Muziek uit vervlogen tijden dwarrelde ons tegemoet.

Neef

De eerste toespraak was van een verre neef. Op zijn woorden was niets aan te merken: hij deed uitgebreid verslag over haar leven.

Toch bekroop me een naar gevoel.

Zijn grapjes leken aanvankelijk luchtig, maar ik bespeurde nergens in zijn verhaal een liefdevol woord. Dat maakte de grapjes zuur.

Hij jokte niet. Er was veel aan te merken geweest op mijn tante. Maar voor mij was haar eigenzinnigheid juist iets wat haar zo volstrekt uniek maakte.

Weinig ruimte

Haar leven was comfortabel ingericht geweest. Toen ze jong was heeft ze flink onder haar gezondheid geleden maar daar groeide ze overheen. Met de ene long die haar restte en haar huwelijk op stand, was er daarna ruimte voor veel mooie ervaringen.

Ja, er was weinig ruimte voor anderen. En haar ongezouten uitspraken konden flink schuren. Ook was altijd wel iemand in de familie die niet deugde.

De reden daarvoor was vaak onduidelijk, maar grote kans dat het met je tafelmanieren te maken had: Had je bij het diner je mond niet afgeveegd, voor je je glas aan je lippen zette? Gebruikte je per ongeluk je vismes voor het snijden van de melon au jambon cru (¹ Een klassiek frans voorgerecht van reepjes meloen met flinterdun gesneden rauwe ham.)? Dan was je af.

Er was een klein kansje als je de geboden les in tafelmanieren met beide handen aanpakte en direct in de praktijk bracht, maar dit gaf geen enkele garantie

Gratie

Was je eenmaal de pineut, dan was er maar één remedie: het uitzitten tot je weer in tantes gratie viel. En als je dan weer mee mocht doen was dat net zo’n groot raadsel, als waarom je dat voorrecht in eerste instantie verloor.

Eén ding stond als een paal boven water: leeftijd had er alles mee te maken. Tante had zelf namelijk geen kinderen.

Was de vleesvork kwijt? Les petites! Een brief achter het bureau gevallen? Mais ce sont les petites, encore!²Dat zijn de kleintjes weer geweest! Iedereen onder de 21 jaar was per definitie schuldig.

Kortom, de voordragende neef jokte niet: Tante was een lastige tante.

Lering en vermaak

Maar ondanks dat, viel er in de buurt van tante altijd veel te lachen en te leren.

Garnalen pellen met mes en vork…. wie o wie? Moi!
Een rijpe perzik schillen met een fruitbestekje, zonder vieze handen? Check!

Je hebt er niks aan, maar mocht het ooit zover komen, dan was ik dankzij tante tout préparée om aan te schuiven bij de koningin.

Sans gêne werden onze vriendjes en vriendinnen naadloos meegenomen in haar middeleeuwse militaire opvoedtechnieken. Voor elke puber schrikbarend, maar later had het verrassend veel conversatiewaarde

Paradijsvogel als voorbeeld

Nu ik erover nadenk was tante een Paradijsvogel pur sang, rijp voor het programma Showroom. (³ De voorloper van het programma Paradijsvogels: unieke figuren die opvallen door hun unieke eigen stijl. Zoals Mevr Berck met haar bruikbare tips: (…) Ik ben toen verhuisd, want ik had een vréselijke hekel aan de afwas en in een hotel heb je geen afwas. )

Vind je dat zo’n paradijsvogel binnen jouw kaders moet passen of zoek je herkenning bij dit soort mensen? Dan doe je zo iemand tekort. En je doet jezelf tekort.

Er is tenslotte geen mooier voorbeeld dan een authentiek levend mens, dat buiten de lijntjes kleurt, simpelweg omdat dat zo voelt. Omdat er een innerlijke impuls is, waar je gehoor aan geeft.

Ons unieke zelf

Een Paradijsvogel rekt de standaard op en geeft kleur aan ons bestaan.

We zijn hier in de wereld om expressie te geven aan ons unieke zelf. Als we daarvoor open staan, zijn dit soort mensen daar een prachtig voorbeeld van.

Daarbij geven ze ons het vertrouwen dat de wereld niet vergaat als we anders naar dingen kijken, of ze op een eigen manier aanpakken. Dat vertrouwen is een voorwaarde om te kunnen leren en onszelf te ontplooien.

Oordelen

Terug naar de toespraak van neef.

Mijn oor scande zijn woorden op zoek naar een persoonlijke noot. Iets waaruit zou blijken dat hij haar leven waardevol had gevonden.

Dat bleef uit.

Het einde van zijn toespraak naderde. Ik draaide steeds rustelozer heen en weer op de houten bank.

Mijn gedachten buitelden over elkaar heen. Ze kwamen steeds op hetzelfde uit: Hij doet haar geen recht. Zo eenzijdig mag ze niet neergezet worden op haar afscheid.

Hoe blijf je in het nu

Bij gratie merkte ik op hoe onrustig mijn lichaam was. Ik zeg gratie, omdat mijn emotie me wakker schudde in het moment, zodat ik niet in mijn gedachtestroom gevangen bleef. Merk je dat niet op, dan is daar niets aan te doen, volgende keer beter.

Krampt het hard genoeg van binnen en schudt de emotie je wakker? Geweldig! Want dan heb je een keuze. Nu kun je waarnemen wat er gebeurt. Je zit niet meer gevangen in die stroom van gedachten.

Hoe blijf je in het nu? Luister naar je emoties en je ervaart de kracht van het nu in volle glorie.

Onrustig

Nu kunnen we beoordelen of de gedachte voedend is of niet. Dat is het moment dat we kunnen bepalen wat er nodig is.

Ik voelde me onrustig en had een sterke drang om iets te doen. Emotiegroep Boosheid in actie! Ik moest het eenzijdig geschetste beeld van tante aanvullen met mijn positieve ervaringen.

Nu was het wachten op een geschikt moment om in de ceremonie in te breken. Spannend, want er was vooraf niet gevraagd of er nog iemand wilde spreken. Ik moest moed verzamelen om het woord te nemen, óf een andere oplossing verzinnen.

Geen emotie

De volgende spreker was de echtgenote van neef. Zij is dichteres en droeg een gedicht voor uit eigen werk:

Perfect getimede stiltes… Maar geen enkele emotie.

Terwijl ze sprak leunde ze met haar elleboog op het katheder, keek schuin omhoog in het grote niets en speelde nonchalant met de leesbril tussen haar vingers.

Ik luisterde naar een vrouw die een professionele voordracht hield voor haar publiek.

Mijn drang om in te grijpen groeide met de minuut maar ik kon geen geschikt moment vinden.

Kans

Na afloop van het gedicht werden de aanwezigen door de ceremoniemeester uitgenodigd om rond de kist te komen staan.

We schuifelden in stilte naar voren. Toen iedereen rond de kist stond, voelde de stilte doods aan. We keken ongemakkelijk van elkaar weg. Doder kon een mens niet zijn.

Ik voelde dat dit het moment moest zijn, anders was mijn kans verkeken.

Spanning

Ik opende mijn mond om te vragen of ik iets mocht zeggen. Mijn stem brak.

Direct ontdooide het gezelschap uit hun bevroren toestand: Natúúrlijk mocht ik iets zeggen, graag zelfs! Het leek of iedereen weer kon ademhalen. De ijzige stilte was doorbroken.

Verrast door mijn eigen ontroering, vertelde ik hortend en stotend over tantes lessen van garnaal en perzik met bestek.

Energie

Dit waren natuurlijk geen zaken van betekenis, maar ik wist dat de familie ons tantetje op haar best zou herkennen in deze anekdotes.

Mijn verhaaltjes kregen onbedoeld betekenis en het zette de anderen in gang: De een na de ander vertelde zijn eigen dierbare herinneringen en anekdotes over onze tante.

Ineens stroomde er volop warme en liefdevolle energie rondom de kist. Ingehouden tranen vloeiden rijkelijk én er werd gelachen om onze unieke tante uit Parijs. (⁴ Emoties uit de groep Verdriet en Vreugde. Dit zijn beide regulerende emotiegroepen die ons terug in balans brengen.)

Missie

Mijn missie was geslaagd.

De familie was blij met de onverwachtse persoonlijke noot op het afscheid van onze paradijsvogel. Het werd een waardige afsluiting van een tijdperk.

Herken je dat gevoel van onrust? Dat er iets moet van binnenuit?

Emoties wijzen ons altijd de weg naar evenwicht en balans. Geef je daar gehoor aan, dan gebeurt er ook van alles in de omgeving.

Wil je ervaren hoe het is om je emoties te gebruiken als richtingaanwijzers in je leven?
Maak dan een afspraak via de groene knop.

---

---

Emoties zijn je gids naar flow, rust en levenslust

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en creëer het leven waarvoor je hier bent.

---

De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven. De namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval. 

---