Angst, hoe ga je ermee om…

… als dat zelfs de emotiecoach niet lukt?!

Foto Harry Langeveld

Ik was in Australië en raakte overspoeld door de vele nieuwe ervaringen… noem het angst.

Veel ging er mis: Ik werd ziek, voelde me afhankelijk, had geen grip meer op mijn humeur (emotiegroep Schuld en Schaamte!), mijn gezondheid en mijn leven.

Ik schreef zelfs geen blogs meer en hield me dus ook al niet aan mijn afspraak met jou.

Emotiegroep Angst

Vooral dat laatste zit me niet lekker, excuses.

Ik ben verdorie emotiecoach en zou het goede voorbeeld moeten geven. Ik ben nota bene gespecialiseerd in Angst!
Lekkere coach dan; when the shit hits the fan, glij jij al uit bij de eerste bocht. En dan praten we over een vakantie hè… hoezo shit?!

Loslaten, Henriette… Adem in, adem uit.
Wat nou loslaten? Je doet beloftes die je niet waarmaakt! En trouwens wat betekent dat woord, loslaten? Hoe doe je dat in godsnaam!?

Een stukje slachtoffer

We zijn nu een week thuis. Het schrijven wil nog steeds niet erg lukken.

Mijn interne criticus maakt het me niet makkelijk…
Welja, doe er nog een stukje slachtoffer-gevoel bij om de boel wat sjeu te geven. Alsof schuld en schaamte niet genoeg zijn…

Emotiegroep Schuld en Schaamte in actie!

Er is maar een manier om uit deze impasse te komen en dat is thuiskomen. Letterlijk terugkomen in mijn vertrouwde omgeving hielp al wat, maar thuiskomen in mijzelf is de noodzakelijke stap.

Bij mij lukt het een niet zonder het ander, zoveel is me pijnlijk duidelijk geworden. Want naarmate ik langer van huis was, raakte ik verder van mezelf verwijderd.

Veel en extreem

De vele nieuwe indrukken, constante sociale prikkels, het steeds wennen aan nieuwe plekken, dodelijke spinnen (went niet!), extreme temperatuurwisselingen (went niet), oprukkende bosbranden (went niet), …

Het hield niet op. Voor mij meer dan genoeg om van de leg te raken. Eigenlijk niet zo gek maar toen ik er middenin zat, begreep ik er geen hout van.

Tot ik ziek werd.

Signalen genegeerd

Ziekte is voor mij een signaal dat ik wakker moet worden.

Mijn lichaam probeert me iets duidelijk te maken: Ik heb de eerdere signalen blijkbaar niet opgemerkt en uiteindelijk is er dan nog maar één redmiddel over: het lichaam stopt met doen wat het normaal doet.

Dat hakte er in. Ik moest gas terugnemen.
Moest…? Hoezo moest? Als je trouw aan jezelf was gebleven, als je eerdere signalen serieus had genomen dan had het niet zo ver hoeven komen. ‘Moeten’ is een smoes. ‘Moeten’ is geen verantwoordelijkheid nemen. Moeten is geen, of verkeerde keuzes maken.

Ja ja, nu weet ik het wel, niet zo streng voor jezelf, EmotieGidsje.

Aanpassen

Ik had inderdaad eerdere signalen serieus moeten nemen.

Maar hé, we krijgen niet altijd ons zin in het leven. Ik had daar te maken met een partner, een zoon en vooral veel vrienden. Die vrienden moesten ook nog werken en hadden verplichtingen, terwijl wij ons makkelijk konden aanpassen.

Aanpassen ten koste van jezelf? Hoe leuk is dat voor de anderen, als jij ziek in bed ligt en verzorging nodig hebt? Zij hadden het een stuk minder lastig gevonden als je je grenzen eerder had aangegeven, als je goed voor jezelf gezorgd had…

Schaamte en schuld

Oh, de schaamte als ik de slaapkamer uitkwam met natte lappen op mijn hoofd tegen de zonnesteek. Het schuldgevoel als ik niet gezellig was en niet meeging, met speciaal voor ons georganiseerde uitjes…

Ik was diep teleurgesteld in mezelf. Ik blijk geen sociaal dier te zijn.

Sommige mensen vinden het fijn als je je eigen plan trekt omdat ze zelf ook geen sociale hoogvliegers zijn. Daar is het makkelijk vertoeven.

Schurende billen

Maar er zijn ook mensen die wél sociaal zijn. Die houden van gezelligheid en maakten het ons graag naar de zin… Je snapt, daar voelde ik me de grootste lul.

Want ik hoef niet naar het zwembad.
40 Graden, gloeiendhete zon! Chloor! Gekookt worden in je natte kleffe badpak!

Ik wil niet naar het strand.
Meer zon! Schurend zand tussen je billen!

Met een bootje de zee op… brrr.
Nog heter want geen schaduw! Op elkaars lip zitten! Er niet afkunnen!

Heel teleurstellend dat ik zo asociaal ben en dat allemaal niet wil, ja.

Dus?
Nouja, gewoon… stom.

Oké, jij hebt gelijk… sticker?

…

Zo. Die is even stil.
Heeft mijn ego nou zo graag gelijk, of was het de sticker?

Ego

Ik dwaal af, maar zo gaat het natuurlijk wel: We hebben de hele dag door discussies met onszelf. Discussies tussen ego en het ego, zou je kunnen zeggen.

Ons ego staat niet bekend om haar avontuurlijke inborst. Ego houdt van schijnveiligheid, schijnzekerheid, schijncontrole en voorspelbaarheid.

Ego pakt altijd de leiding en vertrouwt niemand. Ego is een bangepoeperd maar zal dat nooit toegeven. En ego heeft trouwens ook altijd gelijk… denkt het.

Ziel

Al die dingen maken het soms lastig voor de ziel om ertussen te komen. Want onze ziel is liefdevol, schreeuwt niet en hoeft niets. Ziel is.

Ziel zou makkelijk de leiding van het ego kunnen terugpakken maar ziel weet dat het zo niet werkt. Misschien is dat wel wat er met vrije wil wordt bedoeld.

Ziel wacht namelijk geduldig af tot we wakker worden en ervoor kiezen om haar de leiding in handen te geven.

Waar ego de leiding pakt, wacht ziel wijselijk af tot wij haar de leiding geven.

Het gaat om het vertrouwen.

Het leren vertrouwen dat alles goed komt en dat alles wat er in je leven gebeurt, een reden heeft. Dat kansen er zijn om jezelf te ontwikkelen, te groeien in wie je werkelijk bent.

Oude patronen

Als ik met die ogen naar de gebeurtenissen van mijn reis kijk, zie ik direct wat er mis ging. Ik ben in een oude valkuil gestapt en heb mezelf niet durven uitspreken.

Ik sta erom bekend dat ik geen blad voor de mond neem, maar dat is draaien op de automatische piloot. Zo gauw het om belangrijke dingen gaat, vind ik het moeilijk om voor mezelf te zorgen.

Vechten vluchten bevriezen

Bijvoorbeeld als het tegen andermans goedbedoelde plannen ingaat.

Dan schik ik pijlsnel in en val ik terug in automatisch gedrag. Om niet ‘lastig’ te zijn?! Om niet alleen achter te blijven?! Om aardig gevonden te worden?!

Ik weet niet waarom, want het gaat dus niet bewust

Naarmate het ego zich onveiliger voelt, worden oude overlevingstactieken moeiteloos uit de kast getrokken en vallen we terug op oude beschermingspatronen als vechten, vluchten, pleasen of bevriezen¹Daar heb ik verdorie ook voor doorgeleerd .

Angst

Ondanks dat we weten dat het oude patronen zijn die de kop opsteken, redden we het niet altijd met die kennis alleen. Soms is er meer voor nodig om uit angst te komen.

Als emotiegroep angst actief wordt, vernauwt de cortex zich. De eerste stap die ik dan steeds vergeet, is om veiligheid op te zoeken. Want dan pas kunnen we weer ontspannen, dan pas speelt de cortex weer mee en dan pas kunnen we weer nadenken.

Ego

Man man man, moest je daar nou heel Australië voor door crossen?
Mijn hemel, daar is ie al weer… We hebben het maar te stellen met dat eeuwige commentaar van ons ego. In de emotieleer hoort dit bij emotiegroep Schuld en Schaamte.

Gelukkig ben ik er nu weer even bij en zie het ego voor wat het werkelijk is: een stuk gereedschap om ideeën uit te werken. Bijvoorbeeld om dit stukje te schrijven zonder al teveel spelfouten.

En waar het ego ook goed in is: het onderscheiden in hoeverre die angsten nou reëel waren, of niet: Ja, ik ben een party-pooper want ik wil niet mee naar het strand. En ja, ik ben niet zo aardig als ik zou willen zijn. Dat is dan maar zo.

De grap is, dat als we ons brein gebruiken voor dat waar het goed in is, dan kunnen we de interne leiding ook daar leggen waar ie thuishoort: bij je ziel, de wijze, werkelijke jij. En dan trappen we niet meer zo snel in de trucs van ons eigen ego..

Zo kan het ego rusten in de werkelijke veilige bedding van de ziel en krijgen we eindelijk een beetje innerlijke rust.

---

Verlang je naar rust?
Je bent van harte welkom om samen je emoties te komen onderzoeken.

Ik geef je de handleiding van je innerlijke gereedschap direct in handen.

---

---

Emoties zijn je gids naar flow, rust en levenslust

Schrijf je in voor de nieuwsbrief en creëer het leven waarvoor je hier bent.

---

De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven. De namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval.