Begin volgende week vertrekken we voor een kleine drie maanden naar de andere kant van de wereld. Het gaat om een lang gewenst vriendenbezoek. De wens kwam vooral van die kant.
Gele brief
Een paar maanden geleden vond ik een brief op de mat. Drie handgeschreven gele velletjes in een gele envelop. De brief beschreef hoe heerlijk het zou zijn als we kwamen: de sappige avocado’s uit de achtertuin, de zomerzon en de livemuziek die we niet mochten missen. En dat was nog maar het eerste velletje.
De volgende pagina’s beschreven onder andere een reisje naar Tasmanië en, als kers op de taart mochten we tussendoor ook gewoon een boek lezen.
De liefde droop van het papier. Het was duidelijk, we werden verwacht. Wij kregen er ook zin van.
Spannend
Maar sinds we besloten om te gaan, zitten mijn schouders een tikje hoger dan normaal. Ik vind het best spannend. Niet om daarheen te gaan, maar om het hier zo lang achter te laten. Dat is voor mij de eerste keer. En ook de laatste trouwens.
To do
Ik moet nog veel dingen doen voor ik weg kan: een verhuizing regelen, plafonnetje schilderen, contract opstellen, werk voorbereiden zodat dat doorloopt, 4e kwartaal naar de boekhouder brengen, en pling! een berichtje dat we vanavond logees krijgen, dus het logeerbed verschonen.
Tussendoor nog een paar wasmanden leegwassen, What was I thinking?!, zomergoed strijken en een koffer inpakken. Schat, denk je aan de zorgverzekering? Oh ja.
Er moeten cadeautjes mee, had jij al iets bedacht?
En oh zuut, was die reisverzekering al aangepast?
De todo-lijst groeit met de minuut.
Pijn
Dan schiet er een felle pijnscheut door m’n kaak. Oh nee! Nee nee nee! Niet nu! Die kies moest er maanden geleden al uit, maar met mijn heksenmiddeltjes had ik dat kunnen uitstellen. In de tussentijd geen centje pijn aan gehad.
Tot nu.
Hoe had ik dat vorige keer ook al weer opgelost? M’n hand gaat als vanzelf naar mijn wang… oeh, door de warmte lijkt het nog pijnlijker te worden.
Tandarts bellen? Maar die zei destijds dat het een lastige operatie zou worden. Terwijl ik over drie dagen het vliegtuig in moet, met al die vieze bacteriën via de airco. Nee, ik kan beter even dat flesje kruidnagelolie opsnorren. Wat een slechte timing zeg.
Mezelf kwijt
Hoe voel ik me eigenlijk? Pijn ja, maar verder?
Ik merk dat het niet makkelijk is om dat uit te vogelen. Ik ben mezelf kwijtgeraakt in deze hectische tijd voor vertrek.
Geen wonder dat die kies opspeelt. Die fluit me linea recta terug mijn lijf in. Nu ik me op de pijn richt, herinner ik me weer hoe het werkt: concentreer je op je lichaam, dan kom je terug in het nu. Dat was de truc.
Toegeven
Nu ik weer voel, merk ik pas hoe hondsmoe ik ben. En nerveus. Klik op het cijfer voor meer info (1 Nerveus hoort bij de emotiegroep Angst. Een emotiegroep die gaat over dualiteit, waarbij er sprake is van een ik en de vijandige buitenwereld. ) Misschien even een dutje doen? To do or not to do. Ik lig nooit ’s middags, maar de spanning van de afgelopen tijd eist zijn tol. Ik neem de ruimte om de to do’s lekker te laten en geef toe aan mijn vermoeidheid. Even slapen.
Energie
Als ik na een half uurtje wakker word, voel ik me lichamelijk niet veel beter. Mijn kaak bonkt nog steeds en mijn lichaam voelt aan als een blok beton. Maar mezelf een dutje gunnen, is iets wat ik niet ken. Het doet me enorm goed en geeft me energie op een ander vlak.
Ik hijs mezelf uit bed en sjouw naar de badkamer om het flesje kruidnagelolie te zoeken. Ik ga echter aan de slag met hernieuwde -mentale- energie: verhuizing regelen, plafonnetje schilderen, contract opstellen, werk voorbereiden, 4e kwartaal naar de boekhouder brengen, en pling! een berichtje van de logees of ze mee kunnen eten: Gezellig!
Liefdevol gebaar
Het komt goed. Ik merk dat de spanning óf het allemaal wel lukt, me meer energie kost dan de klusjes an sich. Mezelf een dutje gunnen blijkt wonderen te doen. Niet vanwege de rust, maar vooral om het liefdevolle gebaar naar mezelf.
Simpelweg toegeven
Herken je het? Dat je maar door, door, doorgaat? Dat je de tijd niet neemt om op te merken hoe moe je wordt van de haast en onrust in je hoofd?
Probeer het eens; simpelweg toegeven aan iets wat er aan je trekt. Niet eerst even dit afmaken of straks als, maar gewoon nu doen, wat je nu wilt.
Even de boel de boel laten, al is het maar voor 10 minuten.
Dat geeft ongekend veel energie omdat je je energetische flow volgt.
Daar worden we blij van.
En… dat is véél bevredigender dan het afvinken van je todo-lijst.
Kom je dingen tegen waar je een handje bij kunt gebruiken?
Maak een afspraak in de digitale agenda, dan kijken we samen naar wat je emoties erover zeggen.
Weet je welkom
