Leg je steeds alles uit? Verklaar je jezelf tot ver achter de komma?
Niet pas als ernaar gevraagd wordt, maar bij voorbaat al?
Dames en heren … ik presenteer u de nummer vier van het rijtje beschermingsmechanismen: Pleasen!
Even recapituleren…
Ons zenuwstelsel reageert automatisch als het wordt getriggerd bij stress of angst. Het neemt ons dan over via autonome beschermings-acties van het zenuwstelsel: vechten, vluchten of bevriezen.
Maar… er is behalve deze drie, nog een vierde manier om jezelf veilig te stellen; met please-gedrag. Anderen tevreden stellen wordt ook gerekend tot een van onze beschermingsmechanismen.
Hoe werkt dat?
Als we stress ervaren geeft het zenuwstelsel signalen door naar het brein: Onveilig! De hersenen registreren de omstandigheden en zetten een piketpaaltje bij die combinatie van factoren op dat moment.
Bij herkenning van diezelfde omstandigheden op een ander moment stuurt het brein direct een signaal naar het lichaam: onveilig! en grijpt het zenuwstelsel razendsnel in. Denk aan die hete pan, waarbij je je hand al hebt teruggetrokken, nog voor je je realiseert dat het vuur eronder brandde.
Maar we kunnen dus ook een situatie beheersen door de ‘vijand’ te pleasen. Misschien doe je dat zelf ook wel eens, dat je begint te ratelen als de spanning oploopt..? Of als je merkt dat een ander boos wordt, dat je de spanning breekt door suffe grapjes te maken …?
Automatische reactiepatronen
Op welke manier we onszelf ook beschermen, het is altijd de moeite waard om je eigen reacties onder de loep te nemen.
We bouwen ons beschermingssysteem op tijdens de kindertijd; een geweldig middel dat ons tot diep in ons volwassen leven bijstaat. Tot we eruit groeien. Dan gaat het wringen en knellen als een te krappe jas.
Dus… als je ziet dat jouw appjes steevast langer zijn dan die van je gesprekspartner…
je hele agenda erbij haalt om je te verontschuldigen als je een keertje niet kunt…
als je je altijd schuldig voelt…?
Check dan eens of je dat automatisch doet… Alsof je er geen controle over hebt, maar handelt vanuit een soort automatisme.
Dan is het tijd om even naar binnen te kijken.
Klopt je reactie nog?
Pak jezelf bij de lurven, leg je telefoon even weg en zoek een rustig plekje. Haal dan de situatie nog eens voor ogen waarin je automatisch reageerde en stel jezelf de volgende vragen:
Wat ging eraan vooraf? Voelde ik je aangevallen? Zat ik in de stress?
Hoe is dat nu? Voel je het contact met de stoel of bank waarop je zit?
Als je nu vanaf een afstandje naar je gedrag kijkt, klopte die reactie bij de mens je nu bent? Was dit de volwassen, beste versie van jezelf of zou je liever anders gereageerd hebben?
Als je denkt dat dit niet degene is wie je vandaag de dag wilt zijn, dan is er werk aan de winkel. Dan is het tijd om die te kleine jas aan de kapstok te hangen, en te kiezen voor dat wat je misschien een beetje spannend vindt: de volgende keer reageren vanuit je wie je wilt zijn.
Je beste versie
Begin klein en bouw het op, want dit veranderen we niet zomaar. Het kost wat mentale oefening, dus probeer het uit in situaties waarin je niet heel geëmotioneerd bent. Begin met makkelijke kleine situaties zodat je wat zelfvertrouwen wint.
Je zult zien dat je steeds meer in de grote jij groeit, diegene die je altijd al was, maar die zich een beetje verschool achter een beschermingsmuurtje dat zijn doel allang niet meer dient.
Wees lief voor jezelf en gooi die krappe jas van je oude beschermingsmechanisme niet meteen weg. Het heeft je tot hier gebracht. Zet kleine stappen, zonder oordeel als het niet meteen lukt… je hebt de rest van je leven om te oefenen 😉
Maar gun de wereld de grootste versie van jezelf! Je bent uniek, er is er maar één die de wereld kan bieden wat jij te bieden hebt… dat is uniek.
We hebben je nodig!
We hebben elkaar nodig! 💫
Ontdekken wat je emoties je willen zeggen?
Weet je welkom, ook voor een enkele sessie!
Emoties zijn je gids naar flow, rust en levenslust
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en creëer het leven waarvoor je hier bent.
De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven. De namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval.
