Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik heb geen televisie en geen krant. Daarmee gaat 95% van het dagelijkse nieuws aan me voorbij.
Ik krijg daar wel eens gepikeerde opmerkingen over maar ik heb liever een scheef gezicht van mijn moeder, dan die dagelijkse bak ellende over me heen.
Ik druk me wat kort door de bocht uit, zeker na het drama van Utrecht (2019).
Het is niet dat ik daar niets bij voel. Integendeel. Ik denk dat dit niemand onberoerd laat. Tegelijkertijd verklaart het, waarom ik het nieuws niet volg.
Beroering
Want wat moet ik met die beroering?
Een voorbeeld. Elk jaar bezoek ik mijn moeder in Spanje. Niks heerlijker dan even meedraaien in haar dagelijkse ritme. Behalve ’s avonds, want dan gaat de tv aan voor Het Journaal.
Zo’n 30 jaar geleden, toen Fred Emmer zijn tekst nog gewoon van een blaadje voorlas, was het nog te doen. We zagen een landkaart of een foto, maar het voornaamste beeld was toch de nieuwslezer en zijn behangetje.
Tegenwoordig zien we bij vrijwel elk onderwerp, schrikbarende beelden.
De impact die dat heeft… daar schrik ik van. Ik schrik er ook van dat het me zo uit evenwicht brengt. Ik ben een watje.
De laatste keer dat ik naar het journaal keek, ging het over een jongetje. Het verhaal erbij ben ik allang vergeten maar de beelden staan maanden na dato, nog fris op mijn netvlies. Not pretty.
Wat te doen als coach?
Watje, oké, maar hoe ga ik daar nou mee om als emotiecoach? Wat vertellen m’n emoties mij over het drama in Utrecht?
Daarvoor moet ik eerst iets uitleggen: het zijn niet de beelden als wel de gedachten over die beelden, die aan de haal gaan. En de gedachten roepen emoties op.
Mogelijk heb ik een rijke fantasie, maar mijn gedachten gaan volledig los op het nieuws. Allerlei stemmetjes komen voorbij.
In het voorbeeld van dat jongetje op het journaal, gaat het er zo aan toe in mijn hoofd:
Je moet wat doen! Doneren is niet genoeg! Je moet erheen! Wat nou, geen tijd! Dan máák je maar tijd! Verzamel dekens! Speelgoed! Shampoo! Geen smoesjes! Harry, wir brauchen den Wagen sofort!
Nou heet de mijne toevallig ook Harry, maar herken je dit?
Gevolg
De emoties die zo’n innerlijke tirade oproept, zijn niet mals. En het gevolg…? Ik voel me waardeloos.
Ik zoek in mijn hoofd naar bewijzen, dat ik niet zo vreselijk ben als ik mezelf voorhoud op dat moment. Maar ik vind nul bewijs van mijn niet-vreselijkheid. Al helemaal niet, als het gaat over de bescherming van regenwouden, het tegengaan van de bio-industrie, of kinderen-in-nood.
Dat zijn onderwerpen die me na aan het hart liggen, en waarvoor ik best wat tijd had kunnen inruimen maar… faal.
Zinloosheid
Al vrij snel krampen mijn emoties steeds harder, richting de-totale-zinloosheid-van-het-bestaan en hoe we er met z’n allen een potje van maken.
En, vanwege de natuurwet we zijn allen één, is dat dus míjn schuld, ligt het wereldleed op míjn schouders, en is al deze ellende dus míjn verantwoordelijkheid.
Zelfs als ik dit nu typ, voel ik zo de energie uit mijn vingertoppen weglekken. Hoe meer ik me laat meedrijven met deze gedachtenstroom, hoe slechter ik me ga voelen…
Emoties schudden ons wakker
Nou lijkt het erop dat deze emoties een aanwijzing zijn, dat ik me niet genoeg voor het wereldleed inzet en me daarom zo naar voel. Maar in emotiecoaching werkt dat nét een beetje anders.
Dit soort verkrampende emoties wijzen er namelijk op, dat mijn gedachtegang niet klopt.
Simpel gezegd, stel dat ik nu naar Afrika zou vertrekken om daar te gaan helpen, dan zou ik mijn gezin en (pleeg)kind niet kunnen verzorgen. Ik zou mijn klanten niet kunnen bijstaan en ik kan de hond van de buurman niet uitlaten.
Daar ben ik allemaal veel behendiger in (!), dan in het graven van waterputten.
De niet-weg
Ik zou een televisie kunnen aanschaffen en elke avond naar het nieuws gaan kijken. Ik kan me opwinden over politieke debatten en meepraten over de actualiteit van alledag.
Maar bij de gedachte alleen al, voel ik weerstand opkomen. (1 In emotiecoaching verdelen we alle emoties over acht groepen. Elke groep geeft ons een specifieke boodschap. ).
Weerstand hoort bij de emotiegroep Afkeer, die ons wijst dat dit niet ons pad is: Bijsturen, je raakt van je pad af! Dit is niet voor jou!
Creatie
Zo kun je je emoties gebruiken om een leven te creëren dat past bij wie je in essentie bent.
Als ik mijn vreugde volg door mensen te helpen met de vertaalslag van hun emoties, en jij volgt je vreugde door waterputten te slaan in Afrika, dan doen we allemaal waar we goed in zijn. Zoveel mensen, zoveel zinnen. Dan worden alle rollen vervuld.
Vreugde brengen
Wat er in Utrecht gebeurde, is helaas niet terug te draaien. Maar of ik me er nou over opwind of niet, dat verandert niets aan de uitkomst.
Dus ik kies ervoor om me er niet over op te winden. Zo hou ik energie over om vreugde te brengen aan de mensen in mijn directe omgeving. Een lekker maaltje voor de jongens als ze moe thuiskomen van hun werk, een ommetje met de hond van de zieke buurman, een goed gesprek met mensen over emoties, en morgen naar de speeltuin met de kleine.
Simpel misschien, maar mijn vreugde over dit alles sijpelt door en daarmee brengen zij ook weer vreugde in hún omgeving. Blije kinders, blije moeders. Blije moeders, blije vaders. Blije mensen, en zo voort.
Ripple-effect
Ik geloof sterk in de kracht van het ripple-effect op micro niveau.
Zoals een dominosteentje van 1 mm het Empire State Building kan omgooien, zo kunnen wij onze liefde verspreiden.
Als we allemaal onze vreugde volgen komt misschien niet alles, maar wel verschrikkelijk veel op z’n pootjes terecht.
Wil je je weer blij voelen? Dat gevoel van dat je ertoe doet, een rol hebt te vervullen in deze wereld? Je emoties wijzen je de weg. Ik help je je emoties herkennen en de boodschap ervan te vertalen.
Weet je welkom bij de EmotieGids
